ตอนอายุ 14 พ่อของเขายื่นเสื้อเก่าให้เขาตัวหนึ่ง
“เสื้อตัวนี้มูลค่าเท่าไหร่”
“หนึ่งเหรียญ” เขาตอบ
“ลูกสามารถเอาไปขายให้ได้สองเหรียญไหม”
“คนซื้อคงเป็นไอ้โง่เท่านั้น”
“ทำไมไม่ลองดู” พ่อใช้สายตาจริงจังมองเขา
“ที่บ้านฐานะไม่ดีนัก หากทำได้ ก็จะเป็นการช่วยแบ่งเบาภาระให้แม่บ้าง”
“จะลองดู แต่ไม่แน่ใจว่าจะทำได้”
เขาเอาเสื้อไปซัก ที่บ้านไม่มีเตารีด เลยเอาไม้กระดานทับให้เรียบ
เขานำเสื้อไปเร่ขายที่ตลาดนัดหน้าสถานีรถใต้ดิน
ใช้เวลาหกชั่วโมงกว่าจะขายได้ แต่ก็ดีใจมาก กำเงินสองเหรียญวิ่งไปให้แม่
หลังจากนั้น เขาเลยไปคุ้ยเสื้อจากกองเสื้อผ้าเก่าๆในบ้านทุกวัน นำไปขายยังตลาดนัดเป็นประจำ..
อีกวันหนึ่ง พ่อนำเสื้ออีกตัวมาให้เขา
“ทำยังไงก็ได้ ขายเสื้อตัวนี้ให้ได้ยี่สิบเหรียญ”
“เป็นไปได้ไง อย่างมากก็สองเหรียญเหมือนเดิม”
“ทำไมไม่ลองดู ลองคิดดูให้ดี ต้องมีวิธีแน่นอน” พ่อยืนยันด้วยความมั่นใจ
ในที่สุด เขาก็หาวิธีในแบบฉบับของเขาเองจนเจอ
เขาเอาเสื้อไปหาลูกพี่ลูกน้องของเขาคนหนึ่งที่มีฝีมือทางวาดรูป
วานให้เขาช่วยวาดรูปเป็ดโดนัลดั๊กที่น่ารักไว้บนเสื้อ แล้วเสริมด้วยมิ๊กกี้เม้าส์ขี้เล่นอีกตัว
เขาเลือกที่จะไปวางขายหน้าโรงเรียนของลูกคนรวย
ชั่วเวลาเดี๋ยวเดียว พี่เลี้ยงของเด็กนักเรียนคนหนึ่งก็ตัดสินใจซื้อให้เจ้านายน้อยของเขา แล้วยังจ่ายทิปให้เขาอีกห้าเหรียญ
ยี่สิบห้าเหรียญ พระเจ้า นี่มันมากกว่าเงินเดือนทั้งเดือนของพ่อเสียอีก..
ไม่นานหลังจากนั้น พ่อยื่นเสื้ออีกตัวให้เขา
“ขายให้ได้สองร้อยเหรียญ”พ่อเพ่งสายตามาที่เขา
เขารับเสื้อตัวนั้นมาแบบไม่มั่นใจ
มองดูเสื้อตัวนั้นอย่างครุ่นคิด พยายาม….พยายาม….
แต่ยังไม่เห็นทาง
แล้วโอกาสก็มาถึง
ตอนนั้น ภาพยนตร์เรื่องนางฟ้าชาลีกำลังดัง นางเอกของเรื่องคือซาราห์ ฟอว์เซตต์ได้เดินทางมานิวยอร์คเพื่อทำการโฆษณาให้ภาพยนตร์เรื่องนี้
หลังจากงานพบสื่อมวลชนเพิ่งจะจบลง
เขามุดตัวผ่านด่านเหล่าเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเข้าไปประชิดตัวนางเอกคนดัง
แล้วยื่นเสื้อตัวนั้นขอลายเซ็นจากนางเอก
ฟาราห์ตกใจนิดนึง แต่แล้วก็หัวเราะ ก็เธอจะปฏิเสธเซ็นชื่อให้เด็กน้อยหน้าตาใสซื่ออย่างเขาได้ไง
เขารับเสื้อพร้อมลายเซ็นตัวนั้นจากฟาราห์ด้วยความซาบซี้ง “ผมจะเอาเสื้อตัวนี้ไปขายได้ไหม”
“แน่นอน นี่เป็นเสื้อของหนู เต็มที่เลย”
มีการประมูลขายเสื้อตัวนั้นทันที สุดท้ายมีพ่อค้าน้ำมันชนะประมูลไปในราคาหนึ่งพันสองร้อยเหรียญ
กลับถึงบ้าน ความครื้นเครง ฮาเฮ ความสุขอัดเต็มอยู่กับทุกอนุของสมาชิกทุกคนในครอบครัว
พ่อเขาปลื้มจนน้ำตาไหล กอดลูกชายแน่น
“พ่อไม่คิดว่าลูกจะทำได้ ตอนแรกตั้งใจจะให้เพื่อนแกล้งไปซื้อจากลูกในราคาสองร้อยเหรียญ ไม่คิดว่าลูกจะทำได้จริงๆ แล้วยังได้ถึงพันสองร้อยเหรียญ เยี่ยมจริงๆ ลูกพ่อ”
คืนนั้น พ่อลูกนอนคุยกัน พ่อถามว่า
“จากเหตุการณ์ขายเสื้อในระยะนี้ ทำให้ลูกเรียนรู้อะไรได้บ้าง”
“ผมเข้าใจ พ่อพยายามปลุกเร้าให้ผมตื่นตัวไม่ย่อท้อ ไม่ว่าเจออะไร ขอให้ใช้สมอง ใช้ความพยายามเต็มที่กับมัน อะไรที่บอกว่าเป็นไปไม่ได้ มันย่อมมีสิทธิ์เป็นไปได้ทั้งนั้น”..
20 ปีผ่านไป ชื่อของเขาโด่งดังไปทั่วโลก..
เขากลายเป็นเจ้าชายแห่งวงการบาสเกตบอล ไมเคิล จอร์แดน
*******************
“ผมยอมรับความพ่ายแพ้ได้
เพราะบางครั้งเราก็หนีมันไม่พ้น
แต่ผมยอมรับไม่ได้
ถ้าไม่ยอมแม้แต่จะพยายาม”
………….ไมเคิล จอร์แดน
ขอบคุณ
ผู้แนะนำบทความ : คุณลาวัณย์ นครศรีฯ
https://www.google.com/search?newwindow=1&safe=active&client..